Σύμπλοκο Περίπλοκου Περιοχικό Άλγος (CRPS)

Το σύνδρομο αυτό ( CRPS ) είναι μια διάγνωση που τίθεται με διαρκώς αυξανόμενη συχνότητα σε τραυματίες εργαζόμενους και μπορεί να είναι πολύ δυσλειτουργική για τον πάσχοντα. Το σύνδρομο αυτό αποτελεί μια συγκεκριμένη διαγνωστική οντότητα που θα πρέπει να τίθεται στην διαφορική διάγνωση σε οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηρισθεί ως χρόνιος περιοχικός πόνος.

Στην κατηγορία αυτή ανήκουν οι εξής καταστάσεις:

• Σύνδρομο σύμπλοκου περιοχικού άλγους.
• Σύνδρομο πόνου μυών και περιτονιών.
• Περιφερικός πόνος κεντρικής αιτιολογίας.
• Αθροιστική διαταραχή μετά από τραύμα.

Ποια είναι τα διαγνωστικά κριτήρια;

Το σύνδρομο αυτό υποδιαιρείται σε τύπο Ι και τύπο ΙΙ , χωρίς αυτή η υποδιαίρεση να σχετίζεται με την υποκείμενη αιτία ή παθοφυσιολογία της βλάβης. Τα κλινικά φαινόμενα που απαρτίζουν τον τύπο Ι κατά κανόνα συναντώνται και στον τύπο ΙΙ, με την διαφορά ότι στον τύπο Ι υπάρχει μια γνωστή βλάβη περιφερικού νεύρου με διαταραχή της λειτουργίας του, ενώ στον τύπο ΙΙ δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

Τα κριτήρια για την διάγνωση περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:

• Ο ασθενής πρέπει να έχει συνεχόμενο πόνο, δυσανάλογο με το όποιο εκλυτικό αίτιο.
• Ο ασθενής πρέπει να αναφέρει στο πάσχον μέλος την παρουσία τουλάχιστον ενός συμπτώματος από τρεις κατ΄ελάχιστον από τις ακόλουθες τέσσερις ομάδες συμπτωμάτων.
• Αισθητικότητα. Να αναφέρεται υπεραισθησία.
• Αγγειοκινητικές διαταραχές. Να αναφέρεται διαφορετική θερμοκρασία των άκρων, διαφορά στο χρώμα του δέρματος, ή αλλαγή του χρώματος αυτού.
• Οίδημα-εφίδρωση. Παρουσία οιδήματος με ή χωρίς δυσκαμψία των αρθρώσεων και αλλαγές στην παραγωγή ιδρώτα ή παρουσία ασυμμετρίας ως προς αυτό στα δύο άκρα.
• Κίνηση- τροφικές αλλοιώσεις. Μειωμένο εύρος κίνησης και κινητική δυσλειτουργία ( αδυναμία, τρόμος, δυστονία ) και τροφικές αλλαγές στα νύχια, τα μαλλιά και το δερμα.
• Ο ασθενής πρέπει να παρουσιάζει τουλάχιστον ένα σημείο σε δύο ή περισσότερες από τις ακόλουθες ομάδες συμπτωμάτων.
• Αισθητικότητα. Στοιχεία υπεραλγησίας σε νυγμώδη ερεθίσματα ή αλλοδυνίας σε ελαφρά ψαύση.
• Αγγειοκινητικές διαταραχές  ( βλ. παραπάνω ).
• Οίδημα-εφίδρωση ( βλ. παραπάνω ).
• Κίνηση- τροφικές αλλοιώσεις ( βλ. παραπάνω ).

Αυτή την στιγμή η διάγνωση είναι καθαρά κλινική και δεν υπάρχουν εργαστηριακές η απεικονιστικές εξετάσεις που να ενισχύουν την ύπαρξή της.

Πως γίνεται η θεραπεία;

Αυτή περιλαμβάνει διάφορους συνδυασμούς που είναι οι εξής:

Πρόγραμμα φυσιοθεραπείας.
Οι ασθενείς με το σύνδρομο αυτό παγιδεύονται σε ένα φαύλο κύκλο όπου η προφύλαξη του πάσχοντος μέλους και ο περιορισμός της κίνησής του σκέλους διαιωνίζει τον πόνο. Οι ασθενείς πρέπει να ακολουθούν ένα προοδευτικό πρόγραμμα δραστηριοτήτων του πάσχοντος μέλους.

Έλεγχος του πόνου.
Παρεμβάσεις οι οποίες μειώνουν τον πόνο είναι απαραίτητες για να βοηθήσουν τουςασθενείς να συμμετέχουν σε ένα πρόγραμμα φυσιοθεραπείας.

Φάρμακα που χρησιμοποιούνται για αυτό τον σκοπό περιλαμβάνουν τα εξής:

• Μη στερινοειδή αντιφλεγμονώδη.
• α- αδρενεργικοί αποκλειστές.
• Κορτικοστεροειδή.
• Καλσιτονίνη.
• Αντικαταθλιπτικά.
• Αντιεπιληπτικά.
• Μεξιλετίνη.
• Οποιοειδή.

Δεν θεωρούνται φάρμακα πρώτης εκλογής και χρησιμοποιούνται μόνο όταν άλλες θεραπείες αποτυγχάνουν.

Αποκλειστές των συμπαθητικών νεύρων.

Συμπαθητικοί αποκλεισμοί.

Σε ασθενείς που πληρούν τα κριτήρια του συνδρόμου, μπορεί να εφαρμοσθούν μέχρι τρεις συνεδρίες αποκλεισμού του συμπαθητικού ώστε να καθορίσουμε αν η μετάδοση του πόνου εμπλέκει δραστηριοποίηση του συμπαθητικού. Επιπρόσθετοι αποκλεισμοί εφαρμόζονται μόνο εφ όσον υπάρχει ένδειξη για την συμμετοχή του συμπαθητικού.