• Αρχική
• Παθήσεις
• Παθήσεις Εγκεφάλου
• Αδένωμα

Αδένωμα

Τι είναι το αδένωμα της  υπόφυσης;

Αποτελούν συνήθεις καλοήθεις όγκους του αδένα της υπόφυσης καθώς θεωρείται ότι το 10% των ανθρώπων μπορεί να παρουσιάζουν κάποιο αδένωμα κατά την διάρκεια της ζωής τους και να είναι ασυμπτωματικοί. Κάποιοι από αυτούς τους όγκους εκκρίνουν μία ή περισσότερες ορμόνες σε περίσσεια. Οι όγκοι αυτοί ονομάζονται εκκριτικά αδενώματα της υπόφυσης και συνήθως ανακαλύπτονται λόγω ορμονικών διαταραχών που επηρεάζουν ποικίλες βιολογικές λειτουργίες. Αυτοί οι ορμονοπαραγωγοί όγκοι μπορεί να είναι μικροί σε μέγεθος την στιγμή που ανιχνεύονται. Μπορούν να ευρεθούν σε ασθενείς κάθε ηλικίας και αφορούν κατά βάση το πρόσθιο τμήμα της υπόφυσης.

Ποιοι είναι οι τύποι αδενωμάτων της υπόφυσης;

Υπάρχουν διάφοροι τύποι αδενωμάτων, που ταξινομούνται ανάλογα με το μέγεθος και την ικανότητά τους να παράγουν ορμόνες.

1. Ογκοι που παράγουν ορμόνες

Περίπου το 50% των όγκων αυτών παράγουν σε περίσσεια μία ή περισσότερες ορμόνες. Άλλες συνήθεις ονομασίες των όγκων αυτών είναι εκκριτικοί όγκοι, λειτουργικοί ή ορμονικά ενεργοί όγκοι. Μερικοί εξ αυτών παράγουν περισσότερες από μία ορμόνες και προκαλούν Υπερπρολακτιναιμία, Ακρομεγαλία ή  Νόσο Cushing.

2. Μη λειτουργικοί ή ορμονικά ανενεργείς όγκοι

Oι όγκοι αυτοί δεν παράγουν καμία ορμόνη.

Πως γίνετε η διάγνωση;

 Τα αδενώματα της υπόφυσης εκδηλώνονται με ειδικά σημεία και συμπτώματα που σχετίζονται κυρίως με τις ενδοκρινολογικές διαταραχές που προκαλούνται από την υπερέκκριση ορμονών.  Τα αδενώματα της υπόφυσης που εκκρίνουν προλακτίνη είναι τα πιο συνήθη, και αποτελούν περίπου το 30% των όγκων της υπόφυσης. Οι κύριες κλινικές εκδηλώσεις είναι:

1. η γαλακτόρροια 

2. οι διαταραχές της αναπαραγωγής

Η υπερέκκριση αυξητικής ορμόνης λόγω αδενώματος συνδυάζεται με αύξηση των διαστάσεων των άκρων, του προσώπου και του συνόλου των μαλακών ιστών που προκαλούν συνολικά την χαρακτηριστική κλινική εικόνα που ονομάζεται Μεγαλακρία. Αυτή μπορεί να συνδυάζεται με αρτηριακή υπέρταση, σακχαρώδη διαβήτη και καρδιοαγγειακή νόσο.

Βιβλιογραφία

Cawley CM, Tindall GT. Transsphenoidal surgery. Operative techniques. In: Krisht AF, Tindall GT, eds Pituitary Disorders. Baltimore: Lippincott Williams & Wilkins;1999:349-359

Das K, Spencer W, Nwagwu CI, Schaeffer S, Weuk E, Weiss MH, et al. Approaches to the sellar and parasellar region: anatomic comparison of endonasal – transsphenoidal, sublabial-transsphenoidal, and transethmoidal approaches.Neurol Res 2001;23:51-54

Elias WJ, Laws ER. Transsphenoidal approaches to lesions of the sella. In: Schmidek HH, Sweet WH, eds. Operative Neurosurgical Techniques. Orlando, FL: Grune & Stratton; 1988:373-384